การพิชิตอินเดีย
เมื่อการศึกษาความรู้ของพระเจ้าของพวกเขาเริ่มต้นครั้งแรก ลูก ๆ ของสถาบันคิดว่าไม่มีอะไรในโลกที่จะทำมากไปกว่านี้อีกแล้ว "เรามีพระเจ้าแล้ว เราได้พัฒนาธรรมชาติของเราจนสมบูรณ์ และได้เตรียมตัวจะจากร่าง งานของเราก็มีเพียงเท่านี้ เรามีประสบการณ์ของความปิติเหนือประสาทสัมผัสทางกาย แล้วฉันจะไปค้นหาอะไรอีกล่ะ"
แต่หลังจากมาถึง อาบู ตามที่ B.K. จันทรามณีจิ ผู้เป็นหัวหน้าภาคของการทำงานรับใช้ในปัญจาบเล่าว่า พวกเขาเริ่มได้รับสัญญาณว่า หน้าที่ใหม่ในการเล่นบทบาทที่สูงส่งนี้กำลังจะเริ่มขึ้น ม่านสำหรับฉากใหม่ซึ่งพิเศษเหนือธรรมดากำลังถูกชักขึ้น บาบาเริ่มสอนพวกเราให้ทำความรู้จักกับหมอ ทนายความ ผู้พิพากษา และนักธุรกิจ เพื่อแนะนำความรู้ของพระเจ้านี้ ณ เวลานั้น ไม่มีผู้ที่มีอาชีพเหล่านี้อยู่ในความรู้เลย ดังนั้นพวกเราก็เข้าใจว่า บาบากำลังจะส่งเราออกไปข้างนอก เพื่อรับใช้ผู้คนของอินเดีย บาบาพูดว่า "ลูกรัก ลูกมีความรู้ มันเป็นความมหัศจรรย์อย่างมาก ในความเป็นจริงมันประเมินค่ามิได้ มันได้สูญหายไปเป็นเวลานาน เมื่อลูกพูดให้คนอื่นได้ยิน พวกเขาจะรู้สึกพอใจ และพวกเขาก็จะขอบคุณพระเจ้า ลูกรัก ด้วยความรู้และโยคะนี้ ลูกเป็นเด็กหญิงเล็ก ๆ ก็จะสามารถทำให้บุคคลสำคัญและยิ่งใหญ่พ่ายแพ้ได้
บุคคลเหล่านี้ ผู้ซึ่งวันนี้เขาเชื่อว่าตัวเขาเป็นพระเจ้า หรือเชื่อว่าดวงวิญญาณก็เป็นดวงวิญญาณสูงสุด ลูกก็จะสามารถทำให้พวกเขาโค้งคำนับต่อพระเจ้า ลูกได้กลายมาเป็นเครื่องมือสำหรับการปลุกชายหญิงของโลก จากการหลับไหลที่สนิทนิ่ง" ลูก ๆ ลูกไม่ได้ยินเสียงร้องที่ดังของการบูชาของพวกที่กราบไหว้บูชาหรือ?? ถ้าลูกเข้าไปสู่ความสันโดษ และนิ่ง ณ ที่นนั่น ลูกก็จะได้ยินเสียงร้องของผู้กราบไหว้ร้องเรียกลูก "โอ้ แม่ของชาวโลก โอ้ เทวี เราผู้เป็นลูก ๆ ผู้ซึ่งร้องเรียกหาท่านมาเป็นเวลาช้านานและพ่ายแพ้ต่อมายา เราได้มายังประตูบ้านของท่าน โอ้ ผู้ให้แสงสว่าง โอ้แม่ บัดนี้ จงจุดไฟแห่งความรู้ของเราซึ่งถูกดับไป จบสิ่นความมืดมิดของเรา ให้นิมิตกับพวกเรา โปรดเมตตา การแสวงบุญของเราทั้งหมดไม่ได้รับอะไรตอบแทนเลย โอ้แม่ ช่วยเราผู้ซึ่งเป็นลูก ๆ จากการจมน้ำในแม่น้ำแห่งบาปนี้ ดึงเราขึ้นมา จงจับมือเรา จงได้ยินเสียงร้องและช่วยพวกเราด้วย"
ลูก ๆ ของสถาบันรับฟัง และพวกเขาก็เข้าใจว่าพวกเขาจะต้องทำอะไร พวกเขาต้องออกไปข้างนอก หมู่บ้านต่อหมู่บ้าน เมืองต่อเมือง ตรอกต่อตรอก ในการรับใช้ต่อผู้กราบไหว้บูชาของพระเจ้า พวกเขาต้องละทิ้งมธุบันดินแดนที่แสนวิเศษของพวกเขา สถาบันซึ่งเป็นบ้านของพวกเขา
ความพยายามซึ่งเกิดขึ้นตามมาระหว่างความรักและความรู้ พวกเราจะต้องแยกจากบราห์มาบาบาและชิพบาบา ผู้เป็นที่รักของเราจริง ๆ หรือ ?? เราเป็นของชิพบาบามหาสมุทรของความรู้ ผู้ซึ่งเราละทิ้งโลก และละทิ้งครอบครัวของเรามา เราเผชิญกับการด่าทอและปัญหา เราสูญสิ้นความรู้สึกต่อผู้คนซึ่งเกี่ยวข้องกับเรา ตอนนี้ควรหรือที่เราจะเสียสิทธิของการได้ฟังการบรรเลงขลุ่ยของความรู้ซึ่ง ๆ หน้า และควรหรือที่พวกเราจะไปอยู่ห่างไกลบาบา ผู้ซึ่งเป็นดวงดาวในดวงตาของเรา เป็นผู้ค้ำจุนหัวใจเป็นเวลาหลาย ๆ วัน หลาย ๆ สัปดาห์ หลาย ๆ เดือน หรือแม้แต่หลาย ๆ ปี ไม่ ไม่ เราจะไม่รับข้อเสนอนี้
นั่นคือความตื่นตระหนกในขั้นแรกที่แสดงอาการตอบโต้เช่นนัั้นของพวกเขา แต่ในขณะต่อมาเสียงในดวงวิญญาณก็ตอบโต้ โอ้โกปี้ แน่นอน ลูกถูกเลี้ยงให้เติบโตขึ้นมาด้วยความรักของพระเจ้า ลูกได้อุทิศทุกสิ่งให้กับท่าน แม้พ่อและพาหนะที่แก่แล้วของท่านซึ่งลูกได้รับความสุขที่ไม่สามารถหาสิ่งใดมาเปรียบเทียบได้ ลูกจะต้องไม่เก็บมันไว้เพียงเพื่อตัวเองเท่านั้น หลังจากที่ได้รับขุมทรัพย์เช่นนี้แล้ว ลูกจะไม่ให้อะไรกับผู้อื่นบ้างเลยหรือ ลูกจะไม่ถ่ายทอดข่าวการมาถึงอย่างลับ ๆ ของพระเจ้าหรือ ลูกจะต้องนำเสนอของขวัญนั้นไปสู่โลก หรือว่าพระเจ้าจะต้องใช้ร่างที่แสนเก่านี้เดินไปตรอกแล้วตรอกเล่า เมืองแล้วเมืองเล่า เพื่อปลุกผู้คนเหล่านั้นให้ตื่นขึ้น เขาผู้ซึ่งกำลังหลับใหลอยู่ในก้นบึ้งแห่งความโง่เขลา ลูกเป็นโกปี้ ลูกจำพระเจ้าได้ แล้วลูกจะไม่แนะนำผู้นั้น ผู้ที่เป็นที่รักที่สุดให้กับผู้อื่นหรือ นี่เป็นเป้าหมายในชีวิตของลูกที่จะมีชีวิตอยู่ในความล้ำลึกของความปิติสุขหรือ แล้วทิ้งดวงวิญญาณที่ทุกข์ทรมานของโลกไว้โดยไม่มีท่านหรือ การต่อสู้ภายในของพวกเขาก็เกิดขึ้นเช่นนี้
แต่เป็นไปได้หรือที่บาบาจะแฟ้ การผลักดันของท่านก็ชนะในที่สุด "ลูก ๆ ลูกจะต้องไหลไปเหมือนกับแม่น้ำของปัญญา ส่งน้ำเข้าไปยังพื้นที่ที่แห้งผากของอินเดีย เวลาของการปกปิดได้จบสิ้นลงแล้ว ลูกจะต้องปลุกผู้คนที่กำลังหลับใหล"
นี่คือการอุทิศตนที่สูงส่งที่ไม่สามารถถูกทำลายได้ของไฟแห่งความรู้ของพระจ้า ในที่ซึ่งม้าถูกสังเวย หลังจากที่ออกไปจากสถาบันนี้ ม้าของลูกก็จะท่องเที่ยวไปรอบโลก นี่คือสิ่งที่กล่าวไว้ล่วงหน้าแล้วในคัมภีร์ ลูกเป็นสิ่งสร้างของสถาบันแห่งนี้ ดังนั้นบัดนี้ลูกจะต้องท่องไปในโลกและเป่าแตรสัญญาณ สั่นกระดิ่งแห่งชัยชนะไปทั่วทุกทิศ นั่นคือพรสวรรค์ที่พระเจ้าให้กับลูก โดยการเป่าแตรสัญญาณของลูก ผู้คนของอินเดียจะถูกปลุก และแล้วพวกเขาก็จะร้องเพลงสรรเสริญลูก
บาบาพูดต่ออีกว่า "ลูก ๆ พ่อมาเพื่อก่อตั้งครอบครัวของดวงวิญญาณที่สูงส่ง ผู้นำศาสนาอื่น ๆ ก่อตัั้งศาสนาของพวกเขา" และแล้ว ดวงวิญญาณของศาสนานั้น ๆ ก็ลงมาจากดินแดนนิพพาน เพื่อรับร่าง ด้วยเหตุนี้ สมาชิกทุก ๆ ศาสนาจึงเพิ่มมากขึ้น แต่การกลับมก่อตั้งศาสนาของเทพอีกครั้งหนึ่ง เป็นลักษณะที่แตกต่างไปจากการก่อตั้งของพวกผู้นำเหล่านั้น ดวงวิญญาณทั้งหมดของศาสนาที่สูงส่งนี้ได้คงอยู่ก่อนแล้วบนโลกนี้ แต่พวกเขาได้ลืมตนเองและกลายเป็นผู้ตกต่ำ ดังนั้นลูกเพียงแต่ต้องทำงานของการปลุกพวกเขาให้ตื่นขึ้น ทำให้พวกเขาจำศาสนาดั้งเดิมของพวกเขาและราชวงศ์ของพวกเขา เราจะต้องให้เป้าหมายของการกลับมาเป็นเทพและเทวีกับพวกเขาได้ ลูก ๆ ของผู้ที่อยู่ในยุคทอง โลกที่สูงส่งของรัฐบาลเดียว ศาสนาเดียว ซึ่งกำลังถูกก่อตั้งขึ้น
"ลูกผู้เป็นดวงวิญญาณผู้รับใช้ดวงวิญญาณซึ่งตกต่ำ ด้วยการทำให้พวกเขาบริสุทธิ์ ลูกจะกลายเป็นกษัตริย์ในโลกใหม่ พ่อรักลูก ๆ ผู้ซึ่งสามารถทำงานรับใช้เช่นนี้ พ่อรักลูก ๆ ทุกคน แต่มีความรักเป็นพิเศษต่อดวงวิญญาณผู้มีความรู้ เพราะว่าคนที่มีความรู้ก็ทำให้คนอื่นเต็มไปด้วยความรู้ ดังนั้น ไม่ว่าลูกจะบรรลุความสำเร็จอะไร จงให้กับผู้อื่น"
ด้วยวิธีการที่อ่อนหวานเช่นนี้ บาบาได้ดลใจพวกเราเพื่องานรับใช้พระเจ้า หัวใจของลูก ๆ ตะโกนมาจากภายในว่า เราจะต้องออกนอกประเทศ ไปไกลว่านั้นอีก และทำงานรับใช้ตามพันธะที่แสนหวานของความรักของพระเจ้า เขาเหล่านั้นผู้ซึ่งรู้สึกว่าการแยกห่างจากพระเจ้า แม้ชั่วขณะเดียวเป็นสิ่งที่ทนไม่ได้ เสียงก็ดังขึ้นในหัวใจของพวกเขา "ขอให้เราได้แสดงต่อชาวโลก ได้รู้จักพระเจ้าและพ่อสุดที่รักของเรา และแล้วหลังจากนั้นเราจึงจะสามารถพักผ่อน เราจะต้องนำข่าวนี้กระจายไปทั่วโลก
ความสุขของเราได้หายไปในเกมส์แห่งความปราถนา
เราได้อยู่ในความโศกเศร้าจนกระทั่งพระเจ้ามา
บัดนี้หนี้กรรมทั้งหมด ได้มาถึงกำหนดแห่งการชำระ
และความตายก็กำลังเผชิญหน้ากับเรา
แต่พระเจ้าอยู่ ณ ที่นี่เพื่อชี้หนทาง
ไปยังชีวิตที่สูงส่ง วันของยุคทอง
ด้วยความภูมิใจของดวงวิญญาณ ไม่ใช่่ร่าง
และคิดถึงพระเจ้า และการศึกษาความรู้ของพระเจ้า
ท่านควรจะอยู่ในความสุขอย่างสม่ำเสมอ
โอ้ ดอกไม้หอมที่สุดแสนหวานแห่งต้นกัลปพฤกษ์
อ่านต่อ >>>> อดิเทพ ตอนที่ 3 # 16
No comments:
Post a Comment