"ตอนกลางคืน เมื่อบาบาและมาม่า เคยนั่งอยู่กับทุก ๆ คน B.K Pushpashanta บันทึกไว้ว่า มันเป็นฉากที่ควรค่าแก่การเห็นอย่างยิ่ง ท่านทั้งสองเปล่งปลั่งไปด้วยความบริสุทธิ์ ระหว่างคิ้วของท่านทั้งสอง สามารถนึกเห็นแสงสว่างออกมาของดวงวิญญาณ ท่านทั้งสองยิ้มอ่อนโยนให้กับพวกเขา และความหมายของทั้งจักรวาลก็ถูกเปิดเผย สิ่งมหัศจรรย์ได้ปรากฏขึ้นบนโลกนี้ และคนอีกหลายล้าน ก็ไม่มีโอกาสแม้แต่จะรู้"
เมื่อพระเจ้ามายังโลกนี้ และมาแจกจ่ายโชค ก็มีคำพังเพยว่า "หลายคนไปที่นั่นสาย และอีกมากมายก็อยู่ในการหลับไหลแห่งการไม่รู้" มันช่างเป็นความจริง
เมื่อทั้งสองท่านผู้มีชีวิตที่สูงส่งมายังชั้นเรียน ท่าทางการเดิน สายตา และ กระแสของท่านท้้งสอง จะรู้สึกได้ทันทีทันใด สิ่งแรก มาม่าจะพูดว่า "เธอทุกคนนั่งอยู่สบายดีหรือ" หมายความว่า เรามั่นคงอยู่ในจิต คำพูด และร่างกายหรือไม่ แล้วความคิด การตัดสินใจได้สลับกันเข้ามา
รบกวนเราหรือไม่ เธอได้ให้ความเอาใจใส่ หลังจากที่มาหาพ่อผู้สูงสุดเช่นนี้ และไม่ได้ตกอยู่ในใยตาข่ายของความคิดที่เต็มไปด้วยโทษใช่ไหม ชีวิตที่มีค่า ที่ไม่อาจประเมินได้ อย่าปล่อยให้เวลาผ่านไปในการคิดสิ่งที่ไร้ประโยชน์ ถ้าพวกเธอต้องการสิ่งใด บอกให้เราทั้งสองรู้ พวกเธออยู่ในบ้านของพ่อของเธอเอง ไม่ต้องอาย พูดออกมา ผู้ที่ต้องการหลุดพ้นจากอันตรายเหล่านั้นก็ยกมือขึ้น
เมื่อเรื่องเหล่านั้น ได้รับการดูแลเรียบร้อยแล้ว มาม่าจะพูดว่า เอาหละ ถ้าเธอได้ทำสิ่งใดที่มันกัดกร่อนอยู่ในสำนึก ปล่อยมันออกมา ปลดปล่อยมันเสีย ด้วยการบอกสิ่งนั้น แล้วเธอจะรู้สึกเบาสบาย เราจะแสดงให้เธอรู้จักการจัดการกับมัน และในอนาคต มายาเช่นนั้นจะไม่มีชีวิตอยู่สำหรับเธอ ถ้าเธอเก็บมันไว้ในตัวของเธอ มันจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แล้ววันหนึ่ง มันก็จะถึงเวลาที่เป็นอันตรายมาก
แล้วบัพบาบาก็เข้ามา ดวงตาทุกคู่ก็หันไปดูท่าทางการเดิน การนั่ง อากัปกิริยา มันเป็นบทเรียนในตัวเอง ความเงียบปกคลุมไปทั่วชั้นเรืยน ท่านมองดูที่ลูก ๆ ทุกคน แล้วถาม "มาม่า ได้ถามสารทุกข์สุขดิบลูก ๆ ทุกคนแล้วใช่ไหม ดูซิ ลูก ๆ ได้มายังบ้านของบัพดาดา ไม่ต้องอายที่จะร้องขอเพื่อความสุข ทรัพย์สมบัติของชิพบาบา ทั้งหมดเป็นของลูก ๆ ทุกคน จะต้องมีทุกสิ่งที่ลูกต้องการ เพื่อสุขภาพและความสะดวกสบายของลูก ร่างกายนี้มีคุณค่าเป็นอย่างยิ่ง เพราะว่า ด้วยการอยู่ในร่างกายนี้ ลูกสามารถคิดถึงชิพบาบา และกำจัดนิสัยที่ไม่ดีทั้งหมด และหารายได้แห่งความมั่นคงที่เป็นอมตะ ดังนั้น ดูแลมันอย่างดีด้วย ตอนนี้ ไม่ต้องไปยึดติดอยู่กับร่างกาย เธอจะต้องมีทั้งสองสิ่งคือ ลืมร่างกาย และในเวลาเดียวกันก็ดูแลร่างกายนี้ด้วย
บาบาไม่ได้ปรารถนาที่จะให้ลูก ๆ ทนทุกข์ ท่านเพียงแต่กำหนดงานที่ยากเพียงอย่างเดียว คือ คิดถึงชิพบาบาอยู่เสมอ และเป็นผู้มีคุณธรรม "มันจะต้องใช้ความเพียรพยายามอย่างพิเศษที่จะคิดถึงชิพบาบา แต่มันไม่มีความยาก เพราะว่า ลูกไม่ต้องนั่งอยู่ในท่าพิเศษ ลูกไม่ต้องอดอาหาร หรือกำหนดลมปราณใด ๆ เพียงแต่คิดถึงพ่อ บาปของลูกก็จะถูกเผา"
เมื่อชั้นเรียนจบลง เพลงก็เริ่มต้น
สังกัมยุค (ยุคแห่งการบรรจบพบกัน)
ช่างเป็นเวลาที่งดงามอะไรเช่นนี้
พ่อของพ่อทั้งมวลได้มาพบปะกับพวกเราที่นี่
ด้วยการเดินทางที่ไกลโพ้นเหนือขอบฟ้า
ช่างเป็นวันที่ยิ่งใหญ่เสียนี่กระไรที่ได้บินจากไป
ด้วยร่างแห่งแสงเหมือนกับดอกไม้ เรากำลังโผบินไปในนภากาศ
จากโลก จากดวงจันทร์ ดวงอาทิตย์ แม้แต่ดวงดาวก็ถูกทิ้้งไว้เบื้องหลัง
มุ่งหน้าไปสู่พารามธรรม
ไกลแสนไกล พารามธรรม
ไกล ไกล สุดแสนไกล คือโลกแห่งแสง
บ้านที่ไม่มีขีดจำกัด ที่ที่ซึ่งทุกดวงวิญญาณได้จากมา
ที่ที่ซึ่งพ่อผู้เป็นจุดแสงอาศัยอยู่ !
ดวงวิญญาณที่มั่นคง เปี่ยมไปด้วยความสุขที่ได้ลิ้มรสของความรัก ที่ไม่มีสิ่งใดเปรียบเทียบได้ ด้วยอารมณ์ที่เข้มข้นเช่นนี้นี่เอง ที่พวกเราไม่สามารถจะทำสิ่งอื่นได้ นอกจากร้องเพลง พวกเขาออกจากชั้นเรียนด้วยความสดชื่น กลับไปนอน แล้วหลับอยู่ในความสงบ
ไม่มีใครสักคนที่จะเข้าใจได้ว่า เวลามันได้จากไปที่ไหน มันเร็วเกินไปที่ช่วงเวลาแห่งการบอกลากับลูก ๆ ใหม่ ๆ ได้มาถึง เวลาแห่งการเยี่ยมเยียนของพวกเขาได้จบลง บาบาและมาม่า เคยมาที่หอประชุม ทุกคนจะได้รับโทรี (ของขวัญที่ทำด้วยขนมหวาน) จากบาบา และกล่าวคำอำลา ด้วยเพลงที่ถูกบรรเลงเป็นส่วนประกอบ ซึ่งได้กลายเป็นประเพณีในโอกาสเช่นนี้
อย่าได้ลืมวันเวลาแห่งวัยเด็ก
และอย่าได้ร่ำไห้หลังจากการหัวเราะของวันนี้
บาบาเคยพูดว่า "ลูก ๆ กำลังฟังเพลงอยู่หรือเปล่า ? มันหมายความว่าอะไร ? ลูกได้พบกับความเยาว์วัยอีกครั้งหนึ่ง เพราะลูกเป็นนักเรียนของพระเจ้า ชีวิตของนักเรียน เป็นชีวิตที่ดีที่สุด เพลงบอกว่า "อย่าได้ลืมเลือน .........." ในขณะที่รับความรู้ อย่าได้จากชิพบาบาไปยุ่งเกี่ยวกับมายา และ อย่าได้ตกลงไปในหลุมทรายดูดแห่งความปรารถนา"
ฉากที่ละเอียดอ่อนของการอำลา
ออกจากมธุบัน ซิสเตอร์ ชีลู อินทรา ปัจจุบันทำงานรับใช้อยู่ใน บอมเบย์ ได้ย้อนอดีต “เป็นสิ่งที่ยากที่สุด ใครล่ะ! จะสมัครใจที่จะจากพระเจ้า น้ำตาได้ไหลรินออกจากดวงตาทุกดวง แต่บาบาและมาม่า ก็กระซิบอย่างอ่อนโยน ด้วยการบันดาลใจ ให้กับลูกแต่ละคน มาม่าจะโอบซิสเตอร์ทั้งหลาย และบาบาก็จะลูบหลังของบราเธอร์และพูดว่า “เอาหละลูก ลูกกำลังจะไปแล้วใช่ไหม” พวกเขาหัวเราะและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน ลูกที่ยังเยาว์วัยอยู่ ก็เคยหนีไปหลบซ่อนอยู่ในตู้เสื้อผ้า หรือไม่ก็ใต้เตียง จนกระทั่งพวกเขาคิดว่า รถไฟได้ออกไปแล้ว เมื่อพวกเขาถูกหาจนพบ พวกเขาเพียงแต่พูดว่า “ไม่” และพวกเขาปฏิเสธที่จะไป ถ้าพวกเขามองเห็นบาบา พวกเขาก็จะวิ่งไปหา และยึดมือบาบาไว้ แล้วอ้อนวอนที่จะอยู่ต่อ
“โอ้ ลูก ๆ ที่น่ารัก” ท่านหัวเราะ “ลูกเป็นลูกของบาบา บาบาเพียงแต่ส่งลูกไปทำงานรับใช้ ลูกจะต้องไปให้การแนะนำชิพบาบากับลูก ๆ คนอื่น ลูกสามารถจะทำงานรับใช้ที่ยิ่งใหญ่กว่าผู้ที่มีอายุมากกว่าเหล่านี้จะสามารถทำได้ อย่าได้โกรธ อย่าได้วิวาทกับใคร ๆ และจงรักษาความประพฤติของลูก เช่นที่ว่าทุกคนจะพูดว่า เขาเหล่านี้เป็นลูกของพระเจ้าจริง ๆ จงกลายเป็นพันดาพที่ยิ่งใหญ่และกลับมา ลูกคือดวงวิญญาณที่ยิ่งใหญ่ เพราะว่า ลูกทุกคนบริสุทธิ์ ลูกก็จะบันดาลใจให้ผู้อื่นบริสุทธิ์”
ได้ยินบาบาพูด ด้วยวิธีเช่นนี้ หน้าของพวกเขาสดใส และพวกเขาก็ตกลงที่จะไปอย่างมีความสุข ทุกคนร้องเพลงสุดท้ายพร้อมกัน แล้วบาบาและมาม่า ก็โบกมืออำลาด้วยผ้าเช็ดหน้า จนกระทั่งลูก ๆ ที่ออกเดินทางลับหายไปจากสายตา ผู้เดินทาง ได้จากไป ในความซาบซึ้งที่สูงสุด เพียงแต่เมื่อพวกเขาอยู่ในระหว่างทาง พวกเขาก็เริ่มคิดอีกว่า ทำไมพวกเราถึงต้องจากมา
อ่านต่อ >>> อดิเทพ ตอนที่ 4 # 7
No comments:
Post a Comment